Prolog

Była 6 rano.
Spojrzałam na zdjęcie.
Brakuje mi ich. Łza zakręciła mi się w oku. Zgrabnie otarłam policzek.
Szybko ogarnęłam się, leniwie włożyłam kapcie na stopy i poczłapałam do kuchni.
Za oknem szara codzienność - zachmurzone niebo, smętni ludzie biegnący do pracy.
Dlaczego wszyscy tak się śpieszą? Nie należy się śpieszyć...
Wiem to. Moi rodzice kiedyś jechali za granicę, śpieszyli się i...
znów to samo. Wspomnienia powracają, mimo, że chcę je odgonić.
Z zamyśleń wyrwała mnie ciocia.
- Jeszcze się nie wzięłaś za sprzątanie?- spytała surowym głosem.
Była kobietą niską o wyraźnych rysach twarzy. Lucy, bo tak ma na imię moja ciocia, zajęła się mną od wypadku rodziców.
Zawsze miałyśmy niezbyt dobre relacje, ale tylko ona mi została.
- Dopiero wstałam, już zaraz zacznę sprzątać. - powiedziałam nerwowo.
Lucy była na początku dla mnie miła. Ale przez te dwa lata się zmieniła, zaczęła mieć do mnie negatywny stosunek.
Była obojętna. Ostatnio zaczęłam mieć wrażenie, że ma mnie dość. Kłotnie, przezwiska...
Tego dnia zrobiłam, co mi kazała i niezauważenie wyszłam z domu.
Spacerowałam ulicami miasta. Zatrzymałam się przy moście i stanęłam. Wpatrywałam się w wodę. To było dla mnie uspokajające.
Lubiłam przebywać sama. Ciszę zmącił jakiś żul, który podszedł do mnie bredząc, że życie jest piękne i nie powinnam popełniać
samobójstwa skacząc z mostu. Mimo, że sobie zaraz poszedł, nadal nie doznałam spokoju. Zobaczyłam jakieś laski biegnące w oddali. Darły ryja i piszczały... Co jest, k....
Nagle złapał mnie jakiś chłopak za rękę i prosił mówiąc półgłosem : "Schowaj mnie gdzieś, proszę!"




*

Ja wiem, że na razie wątku o 1D nie ma.

Ale spokojnie, to jest wstęp.

I jak Wam się podoba? :)

Mi osobiście wydaje się trochę nudny ;/

Jest sens dalej prowadzić tę historię?